Chronische slapeloosheid (langer dan drie weken) als disfunctioneel slaapgedrag is vaak te begrijpen vanuit een psychologisch referentiekader; het moet dan ook als dusdanig benaderd worden. Dat betekent dikwijls: verwijzing naar een geschoolde psychotherapeut. Soms geeft de huisarts er de voorkeur aan het gestoorde slaapgedrag zelf psychologisch te benaderen. Hoe zal hij in deze gevallen verantwoord interveniëren ?

Slapeloosheid is vaak niet te situeren in de context van een somatische of psychiatrische pathologie. Als men rekening houdt met de psychologische dimensies van dit disfunctionele gedrag, kan men het vanuit een psychologisch denkmodel benaderen. In de klinische praktijk rijzen er dan wel twee vragen: wanneer zijn psychologische interventies haalbaar en in welke gevallen dient men de patiënt hiervoor naar een geschoolde psychotherapeut te verwijzen ?